In: Umiejętności interpersonalne

Umiejętności interpersonalne to inaczej umiejętności społeczne. Wykorzystujemy je w relacjach z innymi ludźmi, aby:

• zaspokoić własne potrzeby i osiągnąć zamierzone cele (np.: zdobyć lub utrzymać władzę, pracę, wiedzę, pieniądze itp.)
• inicjować i podtrzymać pozytywne relacje z innymi ludźmi (podejście związane z potrzebą aprobaty i akceptacji).

Umiejętności interpersonalne należą do grupy kompetencji miękkich, psychospołecznych. Bywają niejednokrotnie niewymierne i trudne do precyzyjnego oszacowania. Niemniej jednak są kluczowym elementem kompetencji zawodowych, które pomagają ludziom odnaleźć się w życiu prywatnym i zawodowym. Suma tych umiejętności wpływa natomiast na kondycję rodziny, wspólnoty, społeczności lokalnej, narodowej, a także przewagi konkurencyjnej firmy czy organizacji. Kluczowe umiejętności interpersonalne, to umiejętności:

• nawiązywania kontaktu z innymi,
• komunikacyjne: umiejętności uważnego słuchania, nadawania, przemawiania,
• zarządzania przekazem niewerbalnym i werbalnym,
• negocjacyjne,
• rozwiązywania konfliktów,
• pracy zespołowej,
• zachowań asertywnych,
• wywierania wpływu,
• delegowania uprawnień,
• adaptacji społecznej.

Trudno zmierzyć, w jakim stopniu drugi człowiek przyswoił sobie umiejętności interpersonalne. O naszej sprawności interpersonalnej świadczy nasz stosunek do otaczającej nas rzeczywistości. Kompetencje interpersonalne rozwijamy całe życie. Kluczowe jest posiadanie wiedzy społecznej umożliwiającej dokonanie analizy sytuacji i zastosowanie adekwatnej strategii postępowania oraz odpowiedniej postawy interpersonalnej nacechowanej pozytywnym nastawieniem do innych i do siebie. Umiejętności interpersonalne są bardzo poszukiwanymi umiejętnościami na rynku pracy. Pracodawcy obecnie kierują swoich pracowników na treningi kompetencji społecznych, wszelkiego rodzaju warsztaty w tym zakresie oraz coaching lub mentoring. Tego typu szkolenia najczęściej koncentrują się na pracy w grupach oraz odgrywaniu scenek, wchodzeniu w narzucone role. Sprzyja to podniesieniu kompetencji społecznych, co w przypadku pracowników przekłada się na wzrost ich kompetencji zawodowych i lepsze funkcjonowanie organizacji, a w przypadku osób bezrobotnych, zagrożonych wykluczeniem społecznym, bezdomnych, zwiększa ich kompetencje społeczne warunkujące, między innymi aktywność na rynku pracy i rynku edukacyjnym, skuteczność samodzielnych działań w poszukiwania pracy, a także lepsze radzenie sobie ze stresem i problemami dnia codziennego.